Op weg naar een inclusieve arbeidsmarkt.

Vroeger was ik timide met mijn collega's. De coach heeft mij geholpen om contact te maken met collega's. Ze heeft me eenvoudige zinnen geleerd. · Hoe was je weekend? · Hoe gaat het met jou? · Hoe gaat het met de kindjes? Ik praat beter Nederlands. Ik heb veel informatie over het leren van de Nederlandse taal vb. waar ik naar school kan gaan. Waar ik kan oefenen en hoe.

B. vermeed voor zijn opleiding het contact met mij als verantwoordelijke, hoofd lichtjes naar beneden en de schrik in zijn ogen van zodra ik hem benaderde. Vandaag na zijn coachingstraject loopt B. met de borst vooruit en bij iedere ontmoeting krijg ik een ‘goedendag Christine, hoe gaat het met u’. Zijn zelfvertrouwen is enorm gegroeid en daardoor ook het communiceren met hem waardoor de taakverdeling vlotter verloopt.

Ik merk dat scholieren vlotter accepteren dat een medeleerling ‘anders’ is, dan wij als volwassenen. Dit stemt mij hoopvol voor een toekomstige inclusieve samenleving. In dit opzicht kunnen wij nog veel leren van jongeren.

Vaak is autisme onzichtbaar. Zeker in vergelijking met iemand die in een rolstoel zit. Ik probeer dan ook onzichtbare aanpassingen te doen op het werk opdat iedereen goed functioneert, ongeacht het etiket.

Zeker heel veel nieuwe inzichten gekregen. De opleiding helpt me ook om kritisch te staan tegenover mijn lopende taalcoachings en indien mogelijk deze nog bij te sturen.

Het is fijn dat ik nu weet dat de taalcoach er is als ik ze nodig heb, maar dat ik eigenlijk gewoon … goed bezig ben en alle info die ik kreeg probeer toe te passen.